Bataan.

Dinsdag zijn we met Wiep & Minie vertrokken naar het schiereiland Bataan. Het doel was om te kijken of er een leuk resort of iets dergelijks is waar we in het weekend naar toe kunnen met de kids.

Wij zijn van plan om dan alvast de rest van de week te blijven en zondag met hen terug te gaan naar Marikina city.

Bataan is een gebied wat noordelijk van Manilla ligt.

Via Google maps wordt aangegeven dat dit ca. 2 uur rijden bij hen vandaan is.

Nou waar Google die wijsheid vandaan heeft weet ik niet maar wij doen er in ieder geval ruim 4,5 uur over.

Voordat we de stad uit zijn is er al ruim een uur verstreken maar via de tolweg naar het zuiden gaat het betrekkelijk snel.

Zodra wij de tolweg verlaten begint de ''ellende''. Het is druk op de weg en er wordt gewerkt aan de weg. Kortom veel oponthoud. Daarnaast is er een hele slechte bewegwijzering.

Sowieso wordt er ook in de stad heel slecht aangegeven welke richting je moet volgen. Ik vind het elke keer weer knap staaltje werk van mijn broer hoe hij ons door de stad loodst.

Maar des al niet te min genieten wij allen van deze rit.

Er is weer veel te zien onderweg.

We passeren prachtige rijstvelden waar mensen druk aan het werk zijn om de rijst te bewerken. Bij 1 rijstveld stond ook een koe heerlijk te genieten van een rijstwater modderbad.

Daarnaast wordt er op sommige wegen een paar meter van de doorgaande weg afgezet en droogt iemand er zijn rijst.

Onvoorstelbaar dit soort zaken zijn in Nederland niet denkbaar.

Tevens is het een goede zaak om de Nederlandse bril af te zetten en proberen te kijken met Filipijnse ogen. Dit valt niet altijd mee.

Ik vind het nog steeds schokkend om te zien hoe een hele hoop mensen hier leven. Met name het leven van de bewoners op het platteland en de stad is een hemels breed verschil.

De huizen (in onze ogen krotten) zien er niet uit. De meeste ''woningen'' bestaan uit golfplaten, bamboe, hout of plastic en er zijn zelfs mensen die onder tentzeil leven. Ik blijf het dan ook gênant vinden om hier foto’s van te maken.

Vermakelijk om naar te kijken zijn de soms afgeladen tricycles ongelooflijk wat daar af en toe ingestouwd wordt.

Onderweg passeerden we ook het dorp Pampanga waar men nog steeds druk bezig is om de as te ruimen van de vulkaan Pinatubo.

In 1991 vonden een aantal krachtige erupties plaats met als gevolg enorme aswolken van meer dan 30 km hoog. Deze enorme asregen verspreidde zich over een gebied van wel meer dan 300 vierkante kilometer. Indrukwekkend!!!!!

Ondanks dat de omliggend dorpen tevoren waren geëvacueerd hebben 900 mensen deze ramp niet overleefd.

Op de grens van de provincie Bataan en Zambales ligt de Subic Bay.

Vlak voordat we hier aankomen passeren we een gigantische rots. Op deze rots is een gigantisch kerkhof aangebracht.

Over een lengte van wel 1 km. worden hier de doden begraven. Onvoorstelbaar en indrukwekkend.

In de Subic Bay vinden we het mooie resort White Rock.

Dit resort ligt aan het mooie zilverstrand aan de rand van een dorp waar echt de armoe van afstraalt. Het is erg rustig in het resort.

De volgende dag gaan Ger & ik op verkenning uit in het dorp. We willen wat fruit etc. inslaan dus op zoek naar een supermarkt en kijken of er nog leuke eettentjes zijn.

Nou dat kennen ze hier niet. Er zijn tig Sari-Saries (kleine buurtwinkeltjes waar je via het loket je inkopen doet) ook prima. We kopen lekkere zoete banaantjes en wat flesjes fris.

Ook restaurantjes zijn hier voor ons niet aanwezig. Geen probleem het eten in ons resort is uitstekend en de bediening uitermate vriendelijk.

De hele dag door worden wij door iedereen begroet en natuurlijk doen wij ons uiterste best om na de zoveelste begroeting vriendelijk en vooral glimlachend hen terug te groeten.

De eerste dag boffen we het blijkt dat tijdens de lunch een trio 1 bassist en 2 gitaristen een optreden verzorgen en ook bij onze tafel komt om ons toe te zingen. Oh help!!!! Leuk maar toch voelen we ons wat opgelaten.

Tevens gaan bij ons de raderen al stevig draaien in de trant van hoeveel geld geven wij hen want uiteindelijk is dat natuurlijk ook een beetje de bedoeling.

We doen maar een gooi en dit blijkt helemaal goud/goed want 's avonds vallen we alweer in de prijzen. Tzt Wiep maar eens vragen wat zo’n beetje de norm is hier.

De mensen verdienen hier echt geen hout de salarissen liggen zo’n beetje tussen de 330 en 500 peso per dag bij een 10- 12 urige werkdag wat neer komt op zo’n € 6,00 tot €9,00 per dag!!!!!!!!

Er werken hier momenteel heel veel mensen in dit resort. Men is druk bezig met uitbreiding van het resort er zijn dan ook veel bouwvakkers aanwezig die de hele dag in de gloeiende zon zwaar werk verrichten. Petje af!!!!

De tuinman knipt hier het gras met de heggenschaar en in 1 zwembad ( er zijn er 5 verschillende) wordt de bodem opnieuw in de primer gezet met een kwastje en daarna in de blauwe epoxy. Dit alles zonder handschoenen, mondkappen en ventilatie en zelfs is er 1 medewerker die dit alles op z’n blote voeten doet.

Niet te filmen.

Maar zo ben je er wel van verzekerd dat je lang aan het werk blijft.

Hier werkt het zo elke dag dat je werkt krijg je betaald. Dus blijf je thuis om wat voor reden (ziek, snipperdag enz) wordt niet betaald.

Hier kent men niet de luxe die wij in Nederland hebben van pensioen, AOW, bijstand en ww/ziekte uitkering en wat dies meer zij.

De ouderen zijn afhankelijk van kinderen en familie.

Ook hier komen de ''parelvissers'' hun waar aan de man brengen. Op het strand staan wij te praten met een parel/koraal verkoper en uit het niets duiken er plotseling 2 bootjes op die dezelfde waar verkopen.

Het is een hardgelag voor de verkopers dit geldt tevens voor de vrouwen bij het resort die hun koopwaar proberen te slijten. Ze zitten met z’n zessen bij elkaar en verkopen allemaal hetzelfde maar wel ieder voor zich. Als je bij 1 wat koopt voel je je haast verplicht om bij allemaal wat te kopen. Pffff wat een gedoe.

Wat wel grappig is wij schatten de Aziaten altijd veel jonger dan ze in werkelijkheid zijn maar omgekeerd doen ze dat van ons. Zij schatten Ger & mij allebei op 50 jaar. Leuk hè .

De reden is echter dat de meeste mensen boven de 55/60 jaar hier voor een groot deel versleten zijn door het harde werken en de vele zonnestralen en ws het eenzijdige voedsel. De mensen waar wij mee spraken eten 3 keer per dag rijst en soms een klein stukje vlees (kip of varken) of bv 2 gekookte eieren erbij die dan onder de hele familie van 6 personen verdeelt moet worden. Groente wordt niet veel gegeten.

We hebben nog een paar dagen te gaan hier in White Rock maar kunnen nu al stellen dat het fantastische dagen waren. Morgen komt de rest van de familie zich bij ons voegen ook weer heel gezellig. Zondag weer richting Marikina City en bedenken wat we daarna weer gaan ondernemen.

Tot de volgende keer.

Oant sjen Ger & Diety