Het is kerstvakantie en daarom gaan we met de hele familie gezellig een aantal dagen naar het mooie bounty eiland Boracay.

Vrijdagochtend al vroeg uit de veren zodat we alle tijd hebben om bijtijds op het vliegveld te zijn. Het is ontzettend druk op de weg, veel verkeer en bij tijd en wijle staan we dan ook muurvast.

Na een half uur breekt er paniek uit in de wagen Wiep komt tot de ontdekking dat de ID cards van Michael & Mackayla niet mee zijn. Help wat nu ………een optie om terug te keren zit er niet in want dan komen we zeker met al deze drukte niet op tijd aan.

Wiep belt met de zaak en vraagt of 1 van zijn medewerkers bij hem thuis de ID cards kan ophalen en ze met spoed in een taxi naar het vliegveld kan brengen.

Minie haar moeder neemt bij hen thuis de honneurs waar dus ook die geïnformeerd.

Nu maar hopen dat alles weer op z’n pootjes terecht komt.

Na dik anderhalf uur komen we aan bij Manilla Airport.

We kunnen inchecken (maar hebben dus nog geen ID’s) Minie en Wiep gooien al hun charmes in de strijd laten foto’s zien uit hun portemonnee dat ze echt hun kinderen zijn en alla we mogen door. De crew maakt een notitie en de ouders moeten zorgen dat iemand de ID’s scant zodat zij die bij terugkomst als nog kunnen tonen. Pfffffff wat een opluchting.

Snel de medewerker gebeld (die op dat moment ook al vast zat in het drukke verkeer) dat het niet meer nodig is.

Gelukkig wij kunnen nu met een gerust hart vertrekken en ons verheugen op een verblijf in Boracay.

Na 1 uur vertraging vertrekken wij met Air Asia naar Kalibo. Vanaf Kalibo is het nog 1,5 uur met de bus en daarna zo’n 15 minuten met de boot naar Boracay.

In het vliegtuig kunnen we alvast kaartjes voor bus en boot kopen. Leuke service.

Bij aankomst in Kalibo moeten we de kaartjes die gekocht zijn inleveren en krijgen we er nieuwe kaartjes voor terug (waarom? geen idee ) nu de bus in. Tevens krijgen we een sticker die we op onze kleding moeten plakken zodat ze weten bij welke groep we horen. Nooit gedacht dat ik daar nog eens aan mee zou doen. Maar ja alles went.

We rijden een prachtige route en zien vele rijstvelden, grote palmbomen, kleine en grotere dorpen die aan ons voorbij trekken. Jammer dat de bus niet kan stoppen want er waren zulke mooie foto momenten maar ja ik snap best dat ze daar niet aan kunnen beginnen.

De meeste huizen/huisjes langs de route zijn gemaakt van bamboe of golfplaten en de daken zijn bedekt met eveneens palmbladen of golfplaten.

Ook staan er mooie grote stenen huizen maar aan de buitenkant zien ze er verwaarloosd uit. Er is veel regen gevallen en zo te zien is er in de kern van de dorpjes geen asfalt er zijn nu behoorlijke modderpoelen ontstaan.

Maar zo te zien deert dit alles de bewoners niet de kinderen spelen massaal buiten en volwassenen zitten heerlijk met elkaar te keuvelen of scharrelen wat rond.

Het moet gezegd de Filipino’s leven wel heel gemakkelijk dit verbaast mij elke keer weer. Het lijkt wel of ze zich nergens druk overmaken en het leven nemen zoals het is en daar ook iets van maken. Knap!!!!!!!

Uiteindelijk arriveren we bij de pier waar de boot vertrekt.

Weer verbazing van onze kant. De kaartjes moeten we ook hier inleveren (logisch) maar we krijgen er 2 nieuwe kaartjes per persoon 1 oranje en 1 blauw kaartje voor terug.

Bij de entree van de pier zo'n kleine 100 meter verder haalt 1 persoon het controle strookje van het blauwe kaartje wij mogen naar binnen en 2 meter verder scheurt 1 persoon het controle strookje van het oranje kaartje. Zij geeft dan het oranje kaartje door aan haar collega en tevens moeten we daar ook het blauwe kaartje inleveren. Zo zie je vele handelingen maken dat er veel mensen werk hebben.

De boottocht duurt 15 minuten en dan zetten we voet aan wal op Boracay.

De taxi staat al klaar om ons naar het hotel te brengen. Er komt een behoorlijke plensbui naar beneden maar alla wij zitten droog en de temperatuur blijft heerlijk warm.

Tijdens de rit naar het hotel merken we hoe druk het op dit eiland is. Men is druk bezig met de weg te renoveren waardoor die erg smal is. Knap staaltje werk van de chauffeur om ons door die enorme plassen en kuilen op een smalle wegstrook bij het hotel heelhuids af leveren.

Het hotel waar we 5 dagen verblijven ligt aan het prachtige witte zandstrand waar Boracay zo beroemd mee is geworden. 6 jaar geleden was ik ook op Boracay met de familie en met Debbie en Dennis en logeerden we in dit hotel.

Het is in deze 6 jaar erg verandert. Het hotel is enorm uitgebreid, beschikt over diverse zwembaden en ook Boracay zelf is erg verandert. Het is in korte tijd erg commercieel geworden en stikt van de winkeltjes, restaurants, hotels etc. Ik ben er wel van geschrokken dat dit zo’n vaart neemt hier en ben bang dat dit Boracay niet ten goede komt. Ook anderen mensen waar wij meespraken waren geschrokken sommigen waren hier eerder geweest anderen nog nooit.

Er zijn plannen in ontwikkeling om ook hoog bouw te plaatsen zodat nog meer toeristen dit eiland kunnen bezoeken. Waarschijnlijk doet roem je op deze manier de das om.

Boracay is een aantal jaren geleden uitgeroepen tot 1 van de mooiste eilanden maar ik ben bang dat dit verleden tijd is nu. Jammer!!!!!!!!

Het is ontzettend druk, veel mensen, enorm veel hotels, restaurants, veel life muziek waardoor het geluid van de ene band soms overgaat in de andere.

Tevens ontzettend veel winkeltjes die allemaal dezelfde handel verkopen en venters op het strand die proberen daar hun waar aan de man te brengen. Dit houdt automatisch in dat vele verkopers ons op het strand of langs de route vragen of je iets wilt kopen.

Erg intrek waren de soort telescoops waarop je de telefoon kunt plaatsen en een selfie kunt maken, zonnebrillen vooral met gespiegeld glas, zonnehoeden, parels en waterproef zakjes voor je telefoon en natuurlijk de vele boottochten met zeil of moter Bangka’s die je kunt maken.

Wanneer de verkopers in de gaten kregen dat er politie (incognito) in aantocht was gingen ze er vliegende vaart vandoor.

Dit gold ook voor de jongens die op het strand een prachtige zandsculptuur maken en iedereen Merry Christmas wensten. 's Avonds branden ze kaarsjes in de openingen van het sculpuur. Dit is een prachtig gezicht en als je foto’s wilde maken vroegen ze een donatie geen punt. Maar zodra ze vermoeden dat er politie in aantocht was werd het bouwsel in no time met de grond gelijk gemaakt. Waarna ze het daarna weer vrolijk opnieuw opbouwden dit gebeurde soms wel 3 -4 keer op een dag.

Wij hebben ons prima vermaakt. Zo hebben we samen een Bangka (Filipijnse boot) gehuurd en zijn we naar het Crystal eiland gevaren. Minie had vooraf met Michael inkopen gedaan op de markt ( wij mochten niet mee want zodra ze een blanke zien stijgen de prijzen) Ze hadden kreeft, krabben,garnalen, mosselen, varkensvlees en divers fruit gekocht. Dit alles werd door de bemanning van de boot voor ons klaar gemaakt op het eiland.

Werkelijk voortreffelijk………we hebben heerlijk gegeten. Want een luxe is zo iets.

De boottocht was een belevenis op zich. De planning was om rond Boracay te varen en daar een plekje te zoeken in een baai om te snorkelen en daarna naar Crystal eiland te varen.

Helaas door de harde wind was het eerste niet mogelijk en werd er op open water aan de goede kant (minder wind) een plek gezocht waar gesnorkeld kon worden.

Ik was er helemaal klaar voor snorkel uitrusting, onderwater camera mee maar ja zo op open water zag ik helaas niet zitten. Waarom niet zullen jullie je afvragen....... ja eerst er inspringen en dan via zo’n heel klein trapje weer op de boot klauteren nou die tijd is geweest. Bovendien merk je ook dat wij ( of misschien jullie wel niet) echte houten klazen zijn. Ik sta elke keer weer verbaasd als ik zie hoe gemakkelijk de Aziatische mensen overal in en op klauteren.

Trouwens de overige 3 volwassenen met mij ook niet. De kinderen waagden een schot en na wat brood aan de vissen te hebben gevoerd kwamen er een aantal aan zwemmen.

Er lagen vele boten met ons op de snorkel plek waarvan een aantal mensen gingen snorkelen maar ook een groot aantal net als ons aan boord bleven. Een man in een Bangka kwam 20 peso (€ 0,40) per boot ophalen omdat we in ''zijn" zee aan het snorkelen waren

Dan op naar Crystal eiland. Wauw......... voor een groot deel over een woelige zee. Ja dan kun je genieten met 4 vrouwen aan boord die hem af toe best wel even knepen. Je zag de lange golven aankomen dus gillen!!!!!!!! Maar het moet gezegd de kapitein heeft ons prima door het gebied geloosd en ons veilig aan wal gebracht.

De kinderen hebben zich prima vermaakt met parasailen en zwemmen zowel in zee als in het zwembad.

Wij volwassenen lagen heerlijk gespreid op een bedje onder de parasol en in de schaduw. Af en toe namen we een duik in zee en genoten van wat er om ons heen allemaal plaats vond en natuurlijk van alle lekkere etentjes en niet te vergeten de strand massages en de fantastische zonsondergang elke dag.

Wiep, Minie en de kids hebben nog een poging tot diving gedaan. Dit hield in dat je met een Bangka naar een ponton gebracht werd. Daar kreeg je een helm op die van boven af gevuld werd met lucht en dan kon je onder begeleiding afdalen naar 5 meter diepte waar je 30 minuten tijd kreeg om vissen te bekijken. Nou dat viel vies tegen. De meesten mensen die zich hier voor aanmelden waren binnen 5 minuten al weer boven en wilden niet meer naar beneden. Zo ook de familie Fennema. Maar ik vind hen helden want ze hebben het toch maar gefikst.

Na 5 heerlijke dagen is het weer tijd om huiswaarts te keren. We kwamen aan met regen en vertrokken met een fikse regenbui. We vertrokken met vertraging op het vliegveld in Manilla en we vertrekken ook weer met vertraging van Kalibo naar Manilla. maar dat is hier heel normaal.

De rit naar huis duurde met de auto vanaf het vliegveld 3 uren wat je bij "normaal" verkeer een uur over doet.

Het is een gekkenhuis op de weg. Morgen is het 25 december de 1ste en tevens hier enigste kerstdag wordt hier groots gevierd dus allemaal nog inkopen doen en dat is merkbaar.

Morgen vertrekken wij naar Palawan de weer voorspellingen zien er niet zo denderend uit dus maar wat extra leesvoer mee.

Dit epistel heb ik buiten gemaakt en ondertussen zijn hier al diverse mensen aan de gate geweest die ons een enveloppe overhandige met Merry christmas enz en daarvoor terug geld in verwachten. Aangezien Minie en Wiep neit thuis zijn stoppen wij er geld in niet wetende hoeveel zo'n beetje de norm is. Ws. doen we nu hetzelfde als met het orkest aan tafel in Bataan maar beter iets te veel dan te weinig.

Wij wensen jullie hele fijne kerstdagen en oant sjen. Ger & Diety.