Onze tijd in de Filipijnen.

Op 2 november 2014 vertrokken wij naar de Filipijnen en voor je het beseft zijn de 3 fantastische maanden omgevlogen en is de tijd aangebroken om de koffer te pakken en dinsdagmiddag 27/1 naar Nederland te vliegen.

Wij hebben genoten van dit prachtige land met zijn vele tegenstrijdigheden.

Mede dankzij de gastvrijheid en rondleidingen van Wiep & Minie, hun kids en Pieter & Nena hebben wij een geweldige tijd gehad en van dichtbij mogen proeven van de Filipijnse wereld.

De Filipijnen is een fantastisch land.

In de grote steden zoals Manila, San Mateo, Quezon City, Marikina City enz, is het qua verkeer ontzettend druk en chaotisch.

Men rekent hier niet in km. maar in reistijd. Je moet dan ook niet verbaasd en helemaal niet gestrest zijn als je over een afstand van 24 km zo’n 3 uur doet en in de spits loopt de tijd alleen maar meer op.

Verkeersborden, bewegwijzering en stoplichten zijn minimaal aanwezig. Ieder hanteert hier zijn/haar eigen verkeersregels.

Dit ook wat betreft de verlichting van het vervoer. 's Avonds is het een crime want er rijden allerlei voertuigen zonder verlichting of met ontzettend gekleurde voor of achterlichten rond. Ja het heeft wel wat maar levensgevaarlijk!!!!!

In de grote steden wordt je het meest geconfronteerd met de enorme tegenstelling van rijk, gemiddeld en arm. Je ziet schitterende dure appartementen, stenen huizen en heel veel armoedige huisjes van golfplaat, beton of tentjes waar mensen in wonen.

Door het tropische klimaat wonen mensen veel buiten en hoeven ze geen extra geld te spenderen aan de inrichting van hun huis(je).

In de enorme grote winkelcentra is het druk in de openbare ruimten de locale bevolking zoekt hier verkoeling omdat de airco’s daar volop aanstaan.

In de winkels en de supermarkten wordt je bij elke stelling begroet door het personeel en ik kan je verzekeren dat er heel veel personeel in de winkels rondloopt veel meer dan winkelend publiek.

In de kleine winkels staat het personeel bij de deur en begroet je dan in koor Welcome sir/miss in our shop van the Baby company etc.

Het personeel is zeer gedienstig en haalt alles uit de kast om het je naar de zin te maken.

Het heeft wel wat maar ik ben blij dat dit bij ons toch anders gaat al hoewel beleefdheid soms wel wat meer aandacht verdient.

In de grote winkelcentra en supermarkten is het erg rustig dit zal mede veroorzaakt worden door het feit dat ze niet goedkoop zijn.

Waar het wel druk is zijn de Jollibee’s, McDonalds, Starbucks enz. en de kleine restaurantjes in de winkelcentra waar je voor een paar euro heerlijk kunt eten.

Op het platteland zie je nog heel veel armoe in en rondom de dorpjes veel in onze ogen bouwvallige huisjes en heel veel kinderen.

Over het algemeen zijn de dorpjes erg levendig vrouwen en mannen zitten bij elkaar te keuvelen op bankjes of op de hurken en kinderen spelen met hun eigen gemaakt speelgoed of zijn onderweg in een trycicle of lopend van en naar school.

Het onderwijs is verplicht van 7 - 12 jaar en als je een rijksschool bezoekt is dit gratis. De scholen puilen uit en klassen van 35 of meer kinderen is hier heel gewoon.

Ondanks dat zijn er nog veel kinderen die vroegtijdig van school gehaald worden door de ouders om te moeten gaan werken of helemaal de school niet bezoeken omdat ouders het vervoer of schooltenue niet kunnen betalen. Meestal betreft dit kinderen die afgelegen wonen. Controle hierop schijnt niet 'haalbaar” te zijn.

Op het platteland zijn de hoofdwegen meestal verhard en de zijwegen onverhard, (straat)verlichting is er helemaal niet als de zon verdwijnt is het daar dan ook aardedonker maar wel met een fantastische sterrenhemel.

Wij hebben verschillende eilanden bezocht en ook daar zie je grote verschillen. Boracay bijvoorbeeld is helemaal gefocust op het toerisme en als ze niet uitkijken nekt dit hen op lange termijn ben ik bang.

Palawan en Guimeras zijn prachtig groene eilanden ieder met z’n eigen charme.

De Filipino’s zijn ontzettend makkelijk, alles kan hoe je eruit ziet maakt niet uit dik, dun, lang wel of geen versleten kleding, kapotte schoenen niemand wordt hier op bekritiseerd men accepteert een ieder zoals ie is. Geweldig!!!!!!

Ze zijn trots op hun land en stralen van oor tot oor als je een compliment geeft over de vriendelijkheid van de bevolking, hun eten en hun prachtige land.

Bezittingen hebben ze amper geld gaat daar dus niet aan op.

Het vertier wordt gezocht in karaoke. Geef de Filipino een pot bier of goedkope rum met een karaoke kast dan zit je altijd goed.

Dit is vaak het enigste vertier wat men heeft op het platteland na 6 dagen werken.

In het vissersdorpje Balibago hoorden wij dagelijks dat het karaoke zingen beoefent werd in het dorp van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat en ik kan je verzekeren sommige zangers zijn echt niet om aan te horen.

De werkweek bestaat uit 6 dagen werken variërend van 8-12 uur per dag.

Vrije dagen en vakantiedagen zoals wij dit kennen bestaat hier niet.

Geen werk betekend geen geld. Ook bij ziekte krijg je geen vergoeding. Dit geldt ook voor erkende feestdagen.

Tijdens het bezoek van de Paus vorige week kreeg men verplicht in Manila en de omringende steden 4 dagen vrij. Wij zouden hier blij mee zijn maar voor hen betekend dit dat ze die 4 dagen geen salaris ontvangen.

Overheidspersoneel (ambtenaren) krijgen echter wel deze dagen betaald en werken 5 dagen ipv 6.

Kortom: wij hebben genoten van dit prachtige zon overgoten tropisch groene land. De vriendelijke mensen en kinderen, het heerlijke eten en alle levenslessen die wij hier hebben opgestoken.

Daarnaast brengt reizen je ook altijd weer in contact met heel veel andere mensen.

Wij hebben hele plezierige contacten en uitwisselingen van ervaringen gehad met mensen die woonachtig zijn in Zweden, Duitsland, Canada, Frankrijk, Nederland, Peking, Australië, Amerika, Korea en natuurlijk heel veel mensen woonachtig in de Filipijnen.

Geweldig wat een mooie reis!!!!!!

Speciale dank voor Wiep & Minie en hun kinderen en Pieter & Nena fantastisch wat jullie voor ons hebben gedaan.

Every time we say goodbye I cry a little

Every time we say goodbye I die a little

Maraming Salamat Ger & Diety

Guimeras

Maandag 12 januari zijn wij vertrokken naar het eiland Guimeras. Na een vertraging van ruim 2 uur gingen we om 17.10 uur de lucht in. Ruim 1 uur later kwamen wij aan in Iloilo waar we de taxi namen naar de boot die ons naar het eiland Guimeras zou brengen.

Net op tijd waren we voor de laatste pumpboot (een soort Bangka maar dan voor 40 personen)die ons in het donker onder een prachtige sterrenhemel voor nog €0,75 cent samen in 15 minuten naar de overkant bracht.

Pieter Offringa (een oud buurman van Ger) kwam ons van de boot halen. Pieter & Nina hebben sinds 7 jaar een hotel op Guimeras en hier hebben wij voor 1 week een kamer gereserveerd.

Het is een knus hotel met 5 kamers. De eerste dagen waren wij de enige gasten en hadden wij de gezamenlijke gasten woonkamer met bar en prachtig terras tot onze beschikking. Geweldig wat een ruimte.

Halverwege de week arriveerde een Canadees echtpaar. Zij hadden een stuk land van 7 hectare gekocht en willen daarop een huis laten bouwen.

Wanneer ze over 4 jaar (zijn dan 55 jaar oud) met pensioen gaan willen ze hier op Guimeras genieten. Zij wonen in het noorden van Canada en momenteel is het daar -37 graden. Brrrrrrr ik moet er niet aandenken.

De zomer bij hun zijn de maanden juli en augustus temperatuur rond 28 graden en daarna wordt het alweer koeler en kouder. Zijn wij toch weer beter uit in Holland.

In Canada is het net als bij ons in Nederland de AOW gaat in met 65 jaar en dit willen ze daar ook verhogen naar 67 jaar. Maar als je altijd hebt gewerkt en meer dan 30 pensioen jaren hebt opgebouwd bij je werkgever kun je eerder stoppen en alvast je werkgevers pensioen aanspreken. Dat is dan weer mazzel hebben.

Wij hebben een fantastische week gehad. Pieter & Nina hebben elke dag met ons rond getoerd om ons te laten genieten van het fantastische eiland Guimeras. Tevens zijn we nog een dagje met z’n vieren met de boot naar Iloilo geweest. Iloilo is een hele levendig stad het was één en al bedrijvigheid daar. Ik heb me nog even heerlijk laten verwennen (het kan nu nog) in een nailstudio. Lekkere voet en handmassage en na 1,5 uur als herboren weer naar buiten.

Guimeras is een heel mooi groen eiland en is bekend om zijn heerlijke mango’s het wordt daarom ook wel het mango eiland genoemd. Ontzettend veel mangobomen, palmbomen en bananen bomen staan er op dit eiland. De mangobomen hangen vol met kleine vruchten die beschermt worden met krantenpapier tegen het ongedierte. Wat ontzettend veel werk en klimpartij voor degene die dit aanbrengt.

De mango’s zijn klein en geel van kleur en heerlijk zoet wij kunnen er geen genoeg van krijgen. Jammie,jammie

De hoofdweg op Guimeras is goed hier en daar wat kuilen maar och dat went. De zijwegen zijn ongeplaveid en is meestal hobbelig en heel veel stof en zand.

De dorpjes zien er over het algemeen goed uit de huizen zijn klein maar maken niet een heel armoedige indruk. Je merkt ook de levendigheid in de dorpjes overal zie je mensen bij elkaar zitten gezellig kletsend of gewoon zomaar even. Rond de huizen hangt de was te drogen op bamboehekken.

We maken regelmatig een praatje met de mensen ze zijn ook hier weer ontzettend vriendelijk. Heel vaak wordt de vraag aan ons gesteld hoeveel kinderen wij hebben en op ons antwoord Ger 1 zoon en ik geen kids vinden ze ons maar armoedig. Want hier werkt het zo hoe meer kinderen hoe beter je oude dagvoorziening.

Ja alles heeft zo zijn voor- en nadelen.

Er zijn hier dus ook heel veel kinderen. Gezinnen met 8-9 kinderen is heel gewoon. De meeste kinderen gaan met de tricycle of boot naar school maar er zijn ook genoeg kinderen die soms 1-1.5 uur moeten lopen voor ze op school zijn. Hun ouders hebben geen geld voor vervoer.

Daarnaast zijn hier heel veel honden,kippen en hanen. ‚s Ochtends vroeg worden we gewekt door honden geblaf en hanen gekraai dan weten we dat het weer tijd wordt om op te staan.

Op Guimeras hebben veel buitenlanders prachtige huizen laten bouwen die verscholen staan in het groen van de palm en mangobomen. Als buitenlander kun je hier alleen grond kopen als 1 van beide partners afkomstig is uit de Filipijnen. Meestal zijn dit de vrouwen. Als buitenlander mag je wel een huis kopen maar de grond wordt dus nooit van jezelf.

Kortom weer een geweldige week.

Vanmiddag als de Paus vertrokken is uit Manila vliegen wij weer terug. Van alle drukte die de Paus met zich meebracht hebben wij niks mee gekregen. In Marikini City zullen we de laatste dagen van deze fantastische vakantie doorbrengen bij Wiep & Minie en hun kinderen.

Oant sjen Ger & Diety

Balibago

Balibago

Wij hebben voor 7 dagen een resort geboekt in Balibago aan de kust dichtbij Lian.

De afstand van mijn broers huis naar Balibago is 132 km. hij biedt aan om ons te brengen. Fantastisch natuurlijk.

De afstand komt zo’n beetje overeen met Amsterdam-Leeuwarden waar je met een beetje mazzel 5-6 kwartier over doet.

De route naar Balibago is geweldig. Weer heel veel groen en het is ontzettend heuvelachtig.

Prachtige dorpen trekken aan ons voorbij naast de kleine wel bekende huisjes staan er ook hele mooie huizen. Het blijkt dat hier veel bekende Filipijnen een 2de ''optrekje” bezitten.

Je ziet inderdaad dat het er welvarende uitziet.

In de dorpen zijn veel mensen in de weer het maakt een levendige indruk niks geen ''slaap” dorpen/steden.

We komen dorpen tegen waar heel veel houtsnijwerk is. De prachtigste meubels, terrasmeubilair, bedden enz worden te koop aangeboden langs de kant van de weg.

Opvallend vind ik in Azië altijd dat er nooit 1 kraampje of winkel is die artikelen verkoopt maar dat er dan gelijk tientallen oprij dezelfde artikelen verkopen. De concurrentie is moordend op deze manier.

Daar waar voorheen de bomen stonden die nu gebruikt worden voor houtsnijwerk worden nu ananassen geteeld. Hele velden vol passeren de revue.

De marktkraampjes langs de weg liggen vol met heerlijk fruit en natuurlijk heel veel ananassen.

De weg naar Balibago is 2 baans en er rijden heel veel brommertjes en trycicles echt opschieten zit er niet in. De heenreis duurt dan ook 3.5 uur en de terugreis voor Wiep & Minie 5 uur. Dat is natuurlijk te gek een afstand van 132 km waar je visa versa 8.5 uur over doet.

Ons resort ligt aan het strand omringt door 2 authentieke vissersdorpjes. Geweldig!!!!!

Bij binnenkomst kijk ik mijn ogen uit wat mooi en puur maar wat vreselijk arm ziet dit dorp er uit. Via een deels onverharde hobbelige weg rijden we door het dorp om ons resort te bereiken.

's Avonds raken we met de eigenaar van het resort in gesprek. Hij heet Hans en is een Duitser die 28 jaar geleden dit resort hier heeft gebouwd.

Het resort is gebouwd in de vorm van een kasteel beschikt over 25 kamers een mooi zwembad en binnentuin en elke kamer heeft een leuk terras of patio. Erg knus opgezet.

Hans woont 5 maand hier en 7 maand in Duitsland waar hij op de grens van Frankrijk en Zwitserland een visbedrijf heeft en met name gesneden zalm importeert over de hele wereld.

Tevens heeft hij mensen in dienst in het resort afkomstig uit de nabij gelegen vissersdorpjes en betaald hij voor een aantal de opleiding zodat deze jongeren verder kunnen studeren.

Bij het krieken van de dag zo rond 6.00 uur zit ik op ons terras en geniet van het uitzicht op de vissersbootjes waarvan de mannen al weer druk in touw zijn. Ik zie alweer kinderen lopen langs de vloedlijn en hoor heel veel vogels tsjilpen, hanen gekraai en af en toe slaat er een hond aan.

De zon doet zijn best om door te breken en de temperatuur is aangenaam.

Geweldig wat een prachtige wereld!!!!!!

Na het ontbijt nemen we een kijkje in het dorp. Dat is andere koek. Wat een armoe. De mensen leven heel simpel in kleine huisjes/hutjes gewoon op onverharde grond. Met regen zal dat een enorme drab zijn.

De kippen en hanen scharrelen rond het huis evenals de vele kinderen hier.

De kinderen vermaken zich ook hier met de simpelste dingen zoals lege kokosnoten, fietsbanden enz. Speelgoed zoals wij dat in Holland kennen komen we hier niet tegen en helemaal games spelletjes en computers. De kinderen hebben veel plezier met elkaar en kunnen zich creatief uitleven ze hebben het reuze naar de zin en zo te zien verveelt niemand zich. Dat kennen wij wel anders.

Lemery

Met Hans brengen we een bezoek aan Lemery hier vind je nog veel huizen vanuit de Spaanse tijd.

Ze doen er alles aan om deze huizen zoveel mogelijk te restaureren. In deze stad staat tevens de grootste kerk van Azië nl de Basilica of St. Martin deze is ca. 450 jaar geleden gebouwd.

Op het moment dat wij de kerk bezochten vond er net een huwelijk plaats. Maar geen punt wij konden gewoon rond kijken.

Rondom de kerk stonden een paar scholen vandaar dat het er wemelde van honderden kinderen en trycicles om hen te vervoeren.

Bezoek aan de Taal-Volcano. Met Mirjam en Peter (afkomstig uit Duitsland) gaan we een bezoek brengen aan de vulkaan Taal (spreek uit Ta-al). Een belevenis op zich.

We moeten vroeg uit de veren want we reizen per auto, bus, tricycle en boot.

Vanuit het hotel brengt Toto de chauffeur ons met de auto naar Lian vandaar reizen we naar Tagaytay een prachtige route van zo’n 1,5 uur.

De conducteur komt langs voor de buskaartjes de kosten 150 peso (€ 2,85) enkele reis voor 2 personen. We krijgen de wereld aan buskaartjes want de kaartjes die ze verkopen zijn 5 of 2 peso per stuk.

Langs de route stappen er regelmatig verkopers de bus in die hun handelswaar aanprijzen dit varieert van veel snoepgoed tot kokosnoot taarten en pinda’s.

Aangekomen in Tagaytay begint de onderhandeling voor de brommertricycles. Wij besluiten om met z’n vieren 2 te nemen (de Filipino’s zitten wel met zo’n 8 - 10 personen erin) maar de bakjes zijn erg klein en wij passen er amper in. Ger achter op de brommer en ik in de bak er naast. Hotel stoot je hoofd niet dit geldt voor ons beiden want de overkapping is niet erg hoog. Maar ondanks dat een hele belevenis.

Ger verheugde zich al de hele tijd om in zo’n ding te rijden nou dat is gelukt maar eenmaal vind ie wel voldoende ( ik ook )

Aangekomen bij de Bangka kunnen we na al onze gegevens weer te hebben ingevuld aan boord. De schipper droeg regenkleding en na uitdeling van de zwemvesten kregen ook wij een stuk plastic toebedeeld.

Dit was ook wel nodig. Het meer was erg ruw en het (warme) water vloog over de boot. Na een tocht van ruim 20 minuten stappen wij ondanks het plastic drijfnat aan wal.

Het dorpje waar we aankwamen zag er ook armoedig uit. Veel paarden, koeien en kinderen.

De bedoeling was om met de gids 4,5 km te klimmen naar de vulkaan. Ger kreeg last van zijn voet (beetje gekneusd) waardoor het lopen pijnlijk werd. Voor ons beiden een goed excuus om met het paard verder bergopwaarts te gaan.

Boven aangekomen had je een prachtig uitzicht en in de vulkaan is een groot meer ontstaan het water is er 100 graden dus afdalen is niet mogelijk.

Daarna dezelfde route weer terug naar beneden en de Bangka in waar we wederom drijfnat uitkwamen.

Al met al een hele gezellige dag.

De rest van de week gaan we lekker relaxen en zondag weer naar Manila waar we dan maandag het vliegtuig pakken en koers zetten naar het eiland Guimeras.

Wordt vervolgd.

Oant sjen Ger & Diety

Vervolg Palawan

Palawan is inderdaad een schitterend eiland. Het is erg heuvelachtig en begroeid met palmbomen, bananenbomen en mangrove bossen.

Op Palawan wonen gemiddeld ca. 55 inwoners per vierkante km. In Puerto Princesa de hoofdstad wonen de meeste mensen.

De Palawan Highway (2 baansweg) is goed begaanbaar en loopt in de lengte richting van het eiland. Een aantal dwarswegen die het binnenland ingaan en naar de kleine dorpjes voert zijn voor een groot deel nog ongeplaveid. Het is een lang gerekt eiland.

De huisjes langs de weg zijn bijna allemaal gebouwd op houten palen, de wanden zijn meestal van gevlochten rietmatten en de daken van palmbladen of soms van golfplaten. Hoe simpel kan het zijn.

Onder de huisjes zie je de kippen, varkens en geiten rond scharrelen. Omdat de huisjes op palen zijn gebouwd moet het ongedierte iets meer z’n best doen om binnen te komen.

De dorpjes die wij tegenkomen zijn meestal erg klein.

De binnenkant van de huisjes zijn vrij simpel 1 hooguit 2 vertrekken waarin meestal geen meubilair aanwezig is. ' s Avonds de matjes uitrollen en slapen maar.

Sanitaire voorzieningen zijn minimaal aanwezig. Vaak zie je ook een dorpspomp waar de mensen hun water kunnen halen.

Over het algemeen zie je kleine wasjes buiten hangen te drogen dit betekend vermoedelijk dat er geen wasmachine aanwezig is maar alles handmatig gebeurt. Ja………….

De huisjes staan in een schitterende omgeving allemaal omringd met veel groen zoals palmbomen, bananenbomen, rijstvelden enz. Prachtig!!!!

In de bergen schijnt het fantastisch te zijn. Hier wonen en leven de mensen nog op de authentieke manier.

Helaas beschikken wij niet over de nodige conditie om deze dorpjes te kunnen bezoeken. Dit is nl. veel loop en klim werk.

Op de wegen is het vrij rustig je ziet veel brommertrycicels en personen vervoer in de vorm van Jeepneys en bussen zonder airco. Dit alles stampvol geladen met mensen, bagage, dozen, koelboxen enz worden op het dak vervoerd met daar tussen weer geiten, honden en mensen. Onvoorstelbaar!!!!!!!

Daarnaast zie je heel veel mensen met name kinderen lopen langs de weg. Er zijn hier veel kinderen en je ziet ze dan ook vaak met elkaar spelen. Kinderen zie je hier spelen met simpele dingen zoals dozen, stokken etc. Wie in de buurt van het strand woont vermaakt zich door schelpen etc te zoeken of lekker zwemmen met kleren aan in zee.

In de Sulu zee kun je lekker zwemmen het water is heerlijk warm. Het zand op de stranden is of wit of bruin zand en er zijn geen strandtenten en lekkere ligstoelen net als bv. bij ons aan de kust. Het is dan ook veel te warm om overdag in de felle zon aan het strand te vertoeven. In de schaduw is het heerlijk en zo rond 16.00 uur zie je steeds meer mensen richting strand gaan.

Door onze bezoeken o.a aan de Honda Bay, Iwag en Sabang waar we de Underground River bezocht hebben krijgen we (al is het maar voor een klein deel) een mooie indruk van dit prachtige eiland. Het maakt een hele ongerepte indruk en ik hoop dat dit zo mag blijven en niet net als Boracay aan z’n eigen roem ten onder gaat dit zou doodzonde zijn.

The Underground River.

Zondag alweer vroeg uit de veren. We gaan naar Sabang zo’n 1,5 uur rijden hier vandaan om in het St. Paul National Park de Underground River te bezoeken. Deze attractie behoort tot 1 van de 7 schoonheden van de wereld.

Vooraf hebben we de gegevens van onze ID’s al moeten opsturen zodat ze weten welke bezoekers zich aanmelden.

Onderweg ook weer zo’n prachtig schouwspel van de groene natuur en de simpele huisjes. Jammer vind ik dat we tussentijds niet kunnen stoppen om foto’s van dit alles te maken en in alle rust door een dorpje kunnen wandelen.

Voor wie Palawan wil gaan bezoeken raad ik aan om een auto of brommer te huren zodat je zelf op onderzoek uit kunt gaan en tevens kunt stoppen om prachtige foto’s te maken.

Aangekomen in Sabang zien we dat we niet de enige bezoekers zijn vandaag. Er zijn ontzettend veel mensen op de been.

Het water van de Zuid Chinese zee is woelig en er liggen veel Bangka’s op de ankerplaatsen voor de branding wild heen en weer te dobberen.

Wij krijgen alweer visioenen dat we tot de middel door het water moeten waden om de Bangka te bereiken. Dit valt gelukkig mee.

We krijgen een nummer van een Bangka toegewezen ( 6 - 8 personen per boot) en de Bangka wordt door de bemanning naar een piertje geleid hier kunnen we door alleen natte voeten te krijgen instappen.

Zwemvesten dargen is verplicht en dan gaan we op naar de kreek. Na een half uurtje varen komen we aan bij het strand wat ons scheidt van de underground river. Vanaf hier worden we in een klein bootje door de grot gevaren.

Het is er aardedonker maar met een zaklantaarn bediend door Michael en prachtig commentaar en uitleg van onze gids is het een hele mooie tocht. De underground river is 8 km. lang maar de vaarroute door de grot is 4 km.

In de grot bevinden zich duizenden vleermuizen klein en groot. De meesten zijn in diepe rust af en toe fladderen er een aantal boven ons hoofd. In de grot leven ook gierzwaluwen en vele andere vogels. Oppassen geblazen!!!!!!!!

Tevens kunnen we vele stalagtieten bewonderen in sommigen herken je figuren van mensen, dieren en fruitsoorten.

Na de vaartocht van een klein uur in de grot kunnen we nog de apen familie aanschouwen die in het park vrij rondlopen.

Dat blijft een boeiend schouwspel.

Bij terugkomst in Sabang hebben we nog even rond gelopen en een paar foto’s kunnen maken van het leven aan de kust.

Tot zover onze belevenissen op Palawan.

Wij wensen jullie een hele fijne jaarwisseling.

Oant sjen Ger & Diety

Palawan

De traditie in de Filipijnen op kerstavond is veel eten en drinken met de familie en om middernacht de kinderen geld geven en kindervuurwerk afschieten.

Na een heerlijke maaltijd gezellig met z’n allen buiten na keuvelen en natuurlijk ontbreekt daarbij ook niet de alcoholische versnapering. Om middernacht krijgen de kinderen allemaal geld en wordt er ''kinder” vuurwerk afgestoken. Dit betekend sterretjes voor de kids en siervuurwerk.

Het is een heerlijke avond lekker temperatuurtje dus wordt het automatisch wat laat.

Palawan.

Op 25 december vertrekken wij voor een aantal dagen naar het eiland Palawan.

Palawan is recentelijk uitgeroepen tot het mooiste eiland van de wereld. Wij zijn dan ook heel benieuwd wat ons te wachten staat. Ik heb geen idee op welke criteria dit gebaseerd is.

's Ochtends vroeg zitten we allemaal paraat en wachten op Patrick de chauffeur die ons naar het vliegveld gaat brengen. Na zo’n 20 minuten is hij er nog niet dat wordt bellen. Maar helaas Patrick neemt de telefoon niet op een lichte paniek bij ons allen steekt de kop op. Na een half uur krijgt Wiep contact met hem. Hij is onderweg. Gelukkig!!!!

Wij hebben ondertussen de bagage al in de auto gezet. Het verkeer is ons goed gezind. De meeste mensen zijn nog in diepe rust, geen file’s en binnen het uur arriveren we bij het vliegveld.

Wat we nog nooit hebben meegemaakt is dat een vliegtuig eerder vertrekt wel later. Maar we kunnen vroeg aan boord en 25 minuten voor de uiteindelijk vertrektijd gaan we de lucht al in.

Na aankomst op Palawan in Puerto Princesa is het nog even wachten op ons transfer. Dan kunnen we aan de reis zo’n 60 km noordwaarts beginnen naar ons logeer adres. Dit ligt dicht bij de plaats San Rafael.

Op Palawan is 1 hoofdweg (2 baans) en vanuit het busje zien we prachtige begroeide bergen, rieten en stenen huisjes. Het is werkelijk een hele mooie groene omgeving.

Ons resort ligt aan het strand. Geweldig wat een pracht omgeving. Er staat behoorlijk wat wind resultaat mooie branding.

Island hopping

Op 26 december huren we een Bangka voor Island hopping. In de Honday Bay zo’n 1,5 uur varen hier vandaan liggen allemaal eilandjes die je kunt bezoeken. Wij spreken af dat we er 3 zullen aan doen.

Als de Bangka arriveert blijkt dat er geen banken op dat bootje aanwezig zijn maar dat we boven op dek op de voorraadbak moeten zitten dat kan nog een lage zit worden. Na veel klauter werk van onze (Hollandse kant) zijn we aan boord.

Het is een prachtige vaartocht. Het water is rustig en al deinend op de golven bereiken we het eiland Pandan.

Hier is een prachtig wit zandstrand aanwezig en je kunt er volop snorkelen en duiken.

De bemanning verwend ons weer met een heerlijke vismaaltijd en wij kunnen de zee in. Ik ben er helemaal klaar voor eindelijk kan ik m’n snorkel uitrusting gebruiken en niet onbelangrijk de onderwater camera van Cor.

Bij het ingaan van de zee is het allemaal zand dus laat ik de waterschoenen achterwege. Stom, stom had ik niet moeten doen!!!!!

Ik begin te snorkelen en na een tijdje wil ik gaan staan. Mis!!!!! Ik struikel over een rotsblok, bezeer mijn teen struikel nog een keer en bezeer mijn beide knieën. Probeer dan maar eens met goed fatsoen te gaan staan.

Foute boel gehavend en gekneusd kom ik uit de strijd. Nog geen foto gemaakt en geen vis gezien.

De bootmannen hadden bethadine bij zich en na rijkelijke bestrooid te zijn met dat goedje heb ik het voorlopig wel weer gehad.

Gelukkig vind Michael het ook wel heel interessant om tijdens het snorkelen foto’s te maken en ze zijn hartstikke goed gelukt.

Les 1 ga nooit zonder schoentjes hier het water in want onder water bevinden zich vele rotsen en prettig is anders.

In de middag komt er een behoorlijke wind opzetten. Dikke schuimkoppen op het water. We besluiten dat zolang dit duurt om geen ander eiland te gaan bezoeken dit ivm de ruwe zee.

Helaas voor ons blijft het hard waaien en als we zo rond 15.30 uur vertrekken naar ons resort waait het nog stevig windkracht 4,5. We hebben tegenwind en dansen behoorlijk op de golven richting hotel.

Dansen is sowieso niet mijn favoriete sport maar op het water helemaal niet. De vrouwen in ons gezelschap vonden het alle 4 niet echt leuk en de mannen beetje stoer?

Ik moest terug denken aan een dikke 20 jaar geleden toen we in Oman na een heerlijke bootdag uit de baai kwamen en het water ons om de oren en over de boot vloog. Dood eng vond ik dat. Maar na verloop van tijd kwam het besef als dit mijn laatste uren zijn laat ik dan niet angstig ten ondergaan. Die gedachte hielp toen en nu ook weer.

De bootmannen hebben ons netjes door de golven geloodst. Bij aankomst bij ons hotel stond er een stevige branding zodat we nog een behoorlijk stuk door zee moesten lopen om het hotel te bereiken.

Al met al een heerlijke dag.

Op 28 december hebben we een auto met chauffeur gehuurd en zijn we afgereisd naar de Crocodile Farming institute in Irawan en het Prison and Penal Farm in Iwahig. Op de terugweg langs Bakers Hillpark voor een lunch waar prachtige tuinen zijn aangelegd en de kinderen zich evt. kunnen uitleven in de ''speeltuin”.

Het Crocodile Farming Institute.

Deze is in 1987 opgericht met financiële steun van Japan. Hier kweekt men 2 soorten krokodillen, nl. de in brak water levende zeekrokodil en de in zoet water levende Filipijnse krokodil. Deze beide soorten zijn in in wilde staat op de Filipijnen heel zeldzaam geworden.

Er waren diverse krokodillen te ''bewonderen” dit varieerde van groot tot klein. Ze leven in kleine bakken een aantal grote krokodillen hadden een vijver tot hun beschikking. Ik had me er iets meer van voorgesteld.

In het park rond de farm waren grote kooien met diverse (pratende) vogels aanwezig. De kinderen vonden het prachtig en spannend nou ja daar gaat het dan tenslotte om.

De Prison and Penal Farm.

Een aantal jaren geleden hebben we een documentaire gezien op tv die ging over een dorp op een eiland in de Filipijnen waar gevangenen leven met hun gezin.

Dat sprak ons toen erg aan. Wat blijkt nu dit dorp ligt op het eiland Palawan nl. Iwahig

Bij binnenkomst moeten we ons bij de gard melden. In een boek schrijf je je naam, leeftijd, adres en het aantal personen tevens wordt de tijd van binnen rijden ingevuld.

Dan verwacht je op z’n minst dat bij het uitrijden de uitrij-tijd moet worden ingevuld en de auto wordt gecontroleerd op evt. verstekelingen. Niks is minder waar we kunnen zo uitrijden. Bijzonder!!!!!!!

Er leven totaal zo’n 2000 gevangenen Ze kunnen in betrekkelijke vrijheid leven en werken op het uitgestrekte grondgebied van de inrichting zoals de enorme rijstvelden, visvijvers en groentetuinen.

Door de opbrengst van landbouw, visserij en handnijverheid zoals houtsnijwerk met parelmoer inleg, windorgeltjes enz. is de open straf inrichting zelfvoorzienend.

Het dorp is bereikbaar via een onverharde weg en is opgezet uit verschillende delen nl. minder bewaking (bruine T shirts), meer bewaking (gele en blauwe T shirts) en strenge bewaking ((zwarte T shirts). Van deze laatste categorie mochten geen foto’s gemaakt worden. Zij verblijven binnen de 3 meter gesloten hoge muren van hun domein.

Gelijk bij het binnen rijden van het terrein wonen de gevangenen die minder bewaking hebben. Ze zijn herkenbaar aan het bruine T shirt wat ze dragen. Dit zijn ook de gevangenen waarvan hun gezin in dit deel met hen mogen samen wonen. Hun kinderen kunnen naar school buiten de poort en ook de overige gezinsleden kunnen zich vrij bewegen buiten de poort. De gevangenen uiteraard blijven aan de binnenkant van de afzetting.

De bewakers en overige medewerkers van deze straf inrichting wonen ook in dit dorp in mooie stenen huizen. De gevangenen zelf met hun gezinnen in de bekende rieten huizen met palmbladen enz.

Op het terrein is ook een kerk aanwezig deze wordt door de gevangenen goed bezocht. De streng bewaakte gevangenen (zwarte T shirts) mogen onder bewaking naar de kerk.

Verder in de nederzetting krijg je de mannen met de gele T shirts zij leven met elkaar in 1 gebouw en vertelden ons dat daar op dit moment 1433 mannen aanwezig zijn. Volle bak en niet echt fijn dus. Zij moeten zich regelmatig melden.

De mannen met de blauwe T shirts moeten om zich 17.00 uur na hun activiteit weer melden en worden dan weer opgesloten in hun gezamenlijk domein.

Niks geen eigen kamers, tv enz in deze nederzetting.

Wij spraken met een paar jongemannen waarvan 1 een straf heeft van 28 jaar en hiervan nu 15 jaar heeft uitgezeten. Hij vertelde dat hij de moordenaar van z’n tante heeft vermoord toen hij 17 jaar was en al sinds hij gevangen zit zijn familie niet meer heeft gezien. De ander gaf aan dat hij 15 jaar straf heeft omdat hij de verkrachter van z’n zus heeft vermoord.

Ook hij mist zijn familie en vroeg ons of we voor 1 dag zijn ouders wilden zijn. Geen punt als je daar iemand blij mee kunt maken alla.

Opvallend veel jongemannen komen uit de randsteden van Manilla zoals: Marikina City, Antipolo, San Mateo etc. De mannen geven aan dat ze hier beter uit zijn dan in een zwaar bewaakte strafinrichting en ze doen erg hun best tot goed gedrag in de hoop straf vermindering te krijgen. Tevens denkt niemand er aan om te ontsnappen dit is zinloos geven ze zelf aan.

Voor alle mannen onder de 35 jaar is het verplicht om Engelse lessen te volgen en ben je boven de 35 jaar dan mag je hierin je eigen tempo bepalen. Dit omdat er ''velen” boven de 35 jaar zijn die geen tot weinig onderwijs hebben gehad.

Tevens krijgen ze allemaal les in rekenen, budgetbeheer en gedragskunde.

De meeste gevangenen geven aan dat ze hun familie niet meer gezien hebben sinds ze gevangen zitten. De meesten komen uit straatarme gezinnen en dan is een reis naar Palawan niet te bekostigen.

Ze zijn dolblij als er bezoekers zoals wij in dit geval hun nederzetting komen bezoeken.

Bij het afscheid wensten ze ons Merry Christmas ( was al geweest maar dat blijft iedereen hier nog roepen) en een Happy New Year. Wij wensten hen allemaal een Happy New Year en alle sterkte voor de komende jaren.

Wij hopen van harte dat ook deze mannen na hun straf uitzitting een goed leven mogen hebben.

Op ons heeft het diepe indruk gemaakt en ook de kinderen vonden deze ontmoeting plezierig en gaf ons met elkaar weer stof tot napraten en nadenken.

Na afloop lekkere pizza gegeten in het Bakers Hillpark en lekker swingen in de speeltuin en een rondje prachtige tuinen bekeken met mooie pauwen en praat vogels. Daarna weer hotel waarts.

Tot zover eerst Palawan binnenkort volgt er meer over dit prachtige eiland.

Oant sjen Ger & Diety

Boracay

Het is kerstvakantie en daarom gaan we met de hele familie gezellig een aantal dagen naar het mooie bounty eiland Boracay.

Vrijdagochtend al vroeg uit de veren zodat we alle tijd hebben om bijtijds op het vliegveld te zijn. Het is ontzettend druk op de weg, veel verkeer en bij tijd en wijle staan we dan ook muurvast.

Na een half uur breekt er paniek uit in de wagen Wiep komt tot de ontdekking dat de ID cards van Michael & Mackayla niet mee zijn. Help wat nu ………een optie om terug te keren zit er niet in want dan komen we zeker met al deze drukte niet op tijd aan.

Wiep belt met de zaak en vraagt of 1 van zijn medewerkers bij hem thuis de ID cards kan ophalen en ze met spoed in een taxi naar het vliegveld kan brengen.

Minie haar moeder neemt bij hen thuis de honneurs waar dus ook die geïnformeerd.

Nu maar hopen dat alles weer op z’n pootjes terecht komt.

Na dik anderhalf uur komen we aan bij Manilla Airport.

We kunnen inchecken (maar hebben dus nog geen ID’s) Minie en Wiep gooien al hun charmes in de strijd laten foto’s zien uit hun portemonnee dat ze echt hun kinderen zijn en alla we mogen door. De crew maakt een notitie en de ouders moeten zorgen dat iemand de ID’s scant zodat zij die bij terugkomst als nog kunnen tonen. Pfffffff wat een opluchting.

Snel de medewerker gebeld (die op dat moment ook al vast zat in het drukke verkeer) dat het niet meer nodig is.

Gelukkig wij kunnen nu met een gerust hart vertrekken en ons verheugen op een verblijf in Boracay.

Na 1 uur vertraging vertrekken wij met Air Asia naar Kalibo. Vanaf Kalibo is het nog 1,5 uur met de bus en daarna zo’n 15 minuten met de boot naar Boracay.

In het vliegtuig kunnen we alvast kaartjes voor bus en boot kopen. Leuke service.

Bij aankomst in Kalibo moeten we de kaartjes die gekocht zijn inleveren en krijgen we er nieuwe kaartjes voor terug (waarom? geen idee ) nu de bus in. Tevens krijgen we een sticker die we op onze kleding moeten plakken zodat ze weten bij welke groep we horen. Nooit gedacht dat ik daar nog eens aan mee zou doen. Maar ja alles went.

We rijden een prachtige route en zien vele rijstvelden, grote palmbomen, kleine en grotere dorpen die aan ons voorbij trekken. Jammer dat de bus niet kan stoppen want er waren zulke mooie foto momenten maar ja ik snap best dat ze daar niet aan kunnen beginnen.

De meeste huizen/huisjes langs de route zijn gemaakt van bamboe of golfplaten en de daken zijn bedekt met eveneens palmbladen of golfplaten.

Ook staan er mooie grote stenen huizen maar aan de buitenkant zien ze er verwaarloosd uit. Er is veel regen gevallen en zo te zien is er in de kern van de dorpjes geen asfalt er zijn nu behoorlijke modderpoelen ontstaan.

Maar zo te zien deert dit alles de bewoners niet de kinderen spelen massaal buiten en volwassenen zitten heerlijk met elkaar te keuvelen of scharrelen wat rond.

Het moet gezegd de Filipino’s leven wel heel gemakkelijk dit verbaast mij elke keer weer. Het lijkt wel of ze zich nergens druk overmaken en het leven nemen zoals het is en daar ook iets van maken. Knap!!!!!!!

Uiteindelijk arriveren we bij de pier waar de boot vertrekt.

Weer verbazing van onze kant. De kaartjes moeten we ook hier inleveren (logisch) maar we krijgen er 2 nieuwe kaartjes per persoon 1 oranje en 1 blauw kaartje voor terug.

Bij de entree van de pier zo'n kleine 100 meter verder haalt 1 persoon het controle strookje van het blauwe kaartje wij mogen naar binnen en 2 meter verder scheurt 1 persoon het controle strookje van het oranje kaartje. Zij geeft dan het oranje kaartje door aan haar collega en tevens moeten we daar ook het blauwe kaartje inleveren. Zo zie je vele handelingen maken dat er veel mensen werk hebben.

De boottocht duurt 15 minuten en dan zetten we voet aan wal op Boracay.

De taxi staat al klaar om ons naar het hotel te brengen. Er komt een behoorlijke plensbui naar beneden maar alla wij zitten droog en de temperatuur blijft heerlijk warm.

Tijdens de rit naar het hotel merken we hoe druk het op dit eiland is. Men is druk bezig met de weg te renoveren waardoor die erg smal is. Knap staaltje werk van de chauffeur om ons door die enorme plassen en kuilen op een smalle wegstrook bij het hotel heelhuids af leveren.

Het hotel waar we 5 dagen verblijven ligt aan het prachtige witte zandstrand waar Boracay zo beroemd mee is geworden. 6 jaar geleden was ik ook op Boracay met de familie en met Debbie en Dennis en logeerden we in dit hotel.

Het is in deze 6 jaar erg verandert. Het hotel is enorm uitgebreid, beschikt over diverse zwembaden en ook Boracay zelf is erg verandert. Het is in korte tijd erg commercieel geworden en stikt van de winkeltjes, restaurants, hotels etc. Ik ben er wel van geschrokken dat dit zo’n vaart neemt hier en ben bang dat dit Boracay niet ten goede komt. Ook anderen mensen waar wij meespraken waren geschrokken sommigen waren hier eerder geweest anderen nog nooit.

Er zijn plannen in ontwikkeling om ook hoog bouw te plaatsen zodat nog meer toeristen dit eiland kunnen bezoeken. Waarschijnlijk doet roem je op deze manier de das om.

Boracay is een aantal jaren geleden uitgeroepen tot 1 van de mooiste eilanden maar ik ben bang dat dit verleden tijd is nu. Jammer!!!!!!!!

Het is ontzettend druk, veel mensen, enorm veel hotels, restaurants, veel life muziek waardoor het geluid van de ene band soms overgaat in de andere.

Tevens ontzettend veel winkeltjes die allemaal dezelfde handel verkopen en venters op het strand die proberen daar hun waar aan de man te brengen. Dit houdt automatisch in dat vele verkopers ons op het strand of langs de route vragen of je iets wilt kopen.

Erg intrek waren de soort telescoops waarop je de telefoon kunt plaatsen en een selfie kunt maken, zonnebrillen vooral met gespiegeld glas, zonnehoeden, parels en waterproef zakjes voor je telefoon en natuurlijk de vele boottochten met zeil of moter Bangka’s die je kunt maken.

Wanneer de verkopers in de gaten kregen dat er politie (incognito) in aantocht was gingen ze er vliegende vaart vandoor.

Dit gold ook voor de jongens die op het strand een prachtige zandsculptuur maken en iedereen Merry Christmas wensten. 's Avonds branden ze kaarsjes in de openingen van het sculpuur. Dit is een prachtig gezicht en als je foto’s wilde maken vroegen ze een donatie geen punt. Maar zodra ze vermoeden dat er politie in aantocht was werd het bouwsel in no time met de grond gelijk gemaakt. Waarna ze het daarna weer vrolijk opnieuw opbouwden dit gebeurde soms wel 3 -4 keer op een dag.

Wij hebben ons prima vermaakt. Zo hebben we samen een Bangka (Filipijnse boot) gehuurd en zijn we naar het Crystal eiland gevaren. Minie had vooraf met Michael inkopen gedaan op de markt ( wij mochten niet mee want zodra ze een blanke zien stijgen de prijzen) Ze hadden kreeft, krabben,garnalen, mosselen, varkensvlees en divers fruit gekocht. Dit alles werd door de bemanning van de boot voor ons klaar gemaakt op het eiland.

Werkelijk voortreffelijk………we hebben heerlijk gegeten. Want een luxe is zo iets.

De boottocht was een belevenis op zich. De planning was om rond Boracay te varen en daar een plekje te zoeken in een baai om te snorkelen en daarna naar Crystal eiland te varen.

Helaas door de harde wind was het eerste niet mogelijk en werd er op open water aan de goede kant (minder wind) een plek gezocht waar gesnorkeld kon worden.

Ik was er helemaal klaar voor snorkel uitrusting, onderwater camera mee maar ja zo op open water zag ik helaas niet zitten. Waarom niet zullen jullie je afvragen....... ja eerst er inspringen en dan via zo’n heel klein trapje weer op de boot klauteren nou die tijd is geweest. Bovendien merk je ook dat wij ( of misschien jullie wel niet) echte houten klazen zijn. Ik sta elke keer weer verbaasd als ik zie hoe gemakkelijk de Aziatische mensen overal in en op klauteren.

Trouwens de overige 3 volwassenen met mij ook niet. De kinderen waagden een schot en na wat brood aan de vissen te hebben gevoerd kwamen er een aantal aan zwemmen.

Er lagen vele boten met ons op de snorkel plek waarvan een aantal mensen gingen snorkelen maar ook een groot aantal net als ons aan boord bleven. Een man in een Bangka kwam 20 peso (€ 0,40) per boot ophalen omdat we in ''zijn" zee aan het snorkelen waren

Dan op naar Crystal eiland. Wauw......... voor een groot deel over een woelige zee. Ja dan kun je genieten met 4 vrouwen aan boord die hem af toe best wel even knepen. Je zag de lange golven aankomen dus gillen!!!!!!!! Maar het moet gezegd de kapitein heeft ons prima door het gebied geloosd en ons veilig aan wal gebracht.

De kinderen hebben zich prima vermaakt met parasailen en zwemmen zowel in zee als in het zwembad.

Wij volwassenen lagen heerlijk gespreid op een bedje onder de parasol en in de schaduw. Af en toe namen we een duik in zee en genoten van wat er om ons heen allemaal plaats vond en natuurlijk van alle lekkere etentjes en niet te vergeten de strand massages en de fantastische zonsondergang elke dag.

Wiep, Minie en de kids hebben nog een poging tot diving gedaan. Dit hield in dat je met een Bangka naar een ponton gebracht werd. Daar kreeg je een helm op die van boven af gevuld werd met lucht en dan kon je onder begeleiding afdalen naar 5 meter diepte waar je 30 minuten tijd kreeg om vissen te bekijken. Nou dat viel vies tegen. De meesten mensen die zich hier voor aanmelden waren binnen 5 minuten al weer boven en wilden niet meer naar beneden. Zo ook de familie Fennema. Maar ik vind hen helden want ze hebben het toch maar gefikst.

Na 5 heerlijke dagen is het weer tijd om huiswaarts te keren. We kwamen aan met regen en vertrokken met een fikse regenbui. We vertrokken met vertraging op het vliegveld in Manilla en we vertrekken ook weer met vertraging van Kalibo naar Manilla. maar dat is hier heel normaal.

De rit naar huis duurde met de auto vanaf het vliegveld 3 uren wat je bij "normaal" verkeer een uur over doet.

Het is een gekkenhuis op de weg. Morgen is het 25 december de 1ste en tevens hier enigste kerstdag wordt hier groots gevierd dus allemaal nog inkopen doen en dat is merkbaar.

Morgen vertrekken wij naar Palawan de weer voorspellingen zien er niet zo denderend uit dus maar wat extra leesvoer mee.

Dit epistel heb ik buiten gemaakt en ondertussen zijn hier al diverse mensen aan de gate geweest die ons een enveloppe overhandige met Merry christmas enz en daarvoor terug geld in verwachten. Aangezien Minie en Wiep neit thuis zijn stoppen wij er geld in niet wetende hoeveel zo'n beetje de norm is. Ws. doen we nu hetzelfde als met het orkest aan tafel in Bataan maar beter iets te veel dan te weinig.

Wij wensen jullie hele fijne kerstdagen en oant sjen. Ger & Diety.

Allerlei bevindingen

Visum.

Het is gelukt na 4 bezoeken, vele kilometers en uren wachten verder hebben we dan toch eindelijk ons begeerde stempeltje gekregen.

We mogen blijven tot 1 maart.

Wauw das een lange tijd……………..maar aangezien ik met mijn jongste broer Cor nog een afspraak heb om met hem de maand februari Bali, Lombok en de Gili eilanden te bezoeken gaan we toch echt eind januari richting Nederland.

We hebben het hier nog steeds prima naar de zin wat dat betreft zou 1 maart geen probleem zijn.

Kerstlunch.

Vrijdag was er een kerstlunch georganiseerd op het bedrijf van mijn broer.

Hij is 5 jaar geleden gestart met dit bedrijf met 2 medewerkers en ondertussen werken er 20 medewerkers.

Alle medewerkers, hun partners en kinderen waren uitgenodigd voor de lunch en een gezellige middag. Ook wij waren uitgenodigd.

De start was rond 13.00 uur met een zeer uitgebreide lunch.

In de Filipijnen eet men wanneer je binnenkomt en wacht niet net als bij ons tot iedereen is gearriveerd. Alle gerechten waren klaar gemaakt in het kleine keukentje van de kantine.

Petje af voor de dames die dit gefikst hebben.

Ik sta er elke keer weer verstelt van hoe mensen met zo weinig comfort (althans in mijn ogen) en ruimte dit allemaal voor elkaar krijgen.

Het eten was heerlijk en zeer gevarieerd.

Na de toespraak gingen de mannen los.

Een feest in de Filipijnen zonder bier en karaoka is hun beleving geen feest. Bier en de karaoka ontbraken dan natuurlijk ook niet tijdens deze bijeenkomst.

Ze zijn gek op muziek en muziek maken. Dit is heel goed merkbaar want er zitten prachtige zangers tussen.

Iedereen genoot volop, de vrouwen aan de fris en gezellig met elkaar kletsen, de kinderen met elkaar spelen en lekkere chipjes en de mannen aan het bier en volop zingen. Geweldig wat een feest!!!!!

Diverse malen werd er geproost en wenste men elkaar een Merry Christmas. Tussentijds werden er nog weer allemaal heerlijke gerechten en hapjes geserveerd.

Na afloop was er voor iedereen incl.de kinderen een geldelijke bonus. Gelukkig en tevreden gingen mensen daarna huiswaarts en natuurlijk bleven een aantal diehards nog nagenieten en zingen.

Kerstversiering

Al sinds onze aankomst hier begin november is alles in de kerstsfeer. In alle winkelcentra staan grote kerstbomen versiert met de mooiste decoraties en ook op straat is de versiering groots aanwezig. De kerstliederen horen wij al tig weken overal de luidsprekers uitkomen.

Er zijn al diverse mensen die ons een Merry Christmas toewensen.

Sinds een paar dagen kloppen hier ook regelmatig groepjes mensen aan die kerstliederen voor ons zingen en natuurlijk hoort daar als dank een enveloppe met geld bij.

Het voelt een beetje als Sint Maarten maar dan met volwassenen.

Kerst wordt hier net als oudjaar groots gevierd met cadeaus, uitgebreid eten, drinken, heel veel vuurwerk en familie bezoeken. Veel Filipino’s komen zelfs vanuit het buitenland naar huis om met hun familie kerst en oud/nieuw te vieren. De kerst is hier maar 1 dag dus dat moet uitbundig gevierd worden.

Wij zijn zeer benieuwd!!!!!!!

In de winkels is het nu vreselijk druk. De meeste mensen treffen al voorbereidingen en doen inkopen voor de feestdagen. Deze drukte duurt de hele maand december en in januari keert de rust terug.

Wij merken het ook in de parkeergarages normaal gesproken is er plek zat maar nu staan ze propvol.

De parkeerplekken worden hier goed zichtbaar aangegeven. Boven elke parkeerplek brand een lampje rood geeft aan plek bezet, groen is vrij en blauw is voor gehandicapten.

Zo zie je in één oogopslag waar je kunt parkeren.

Blijf je verbazen!!!!

Met verbazing kijken wij naar de chaotische wirwar van het elektriciteits netwerk wat op sommige plaatsen in de stad aanwezig is. Maar des al niet te min het werkt want er is elke dag stroom.

De elektriciteit meters hangen hier gebundeld buiten aan de muur.

Net als vroeger in Nederland komt 1 keer per maand de meteropnemer langs die noteert het verbruik en je krijgt maandelijks de rekening thuis gestuurd.

Internetbankieren en automatisch afschrijven wordt hier nog niet gebruikt.

Voor de waterleiding gelden dezelfde regels ook die zijn gebundeld en buiten afleesbaar.

Wie niet betaald wordt na 1 waarschuwing binnen 1 maand afgesneden.

Daarnaast verbazen wij ons over de vele verkopers langs de snelweg die tussen het drukke verkeer door hun handel aan de man brengen. Ook straatvegers doen gewoon hun werkzaamheden hier tijdens de spits.

Ook het vele verkeer blijft ons boeien. De vele kleurrijke Jeepney’s geven fleur aan het straatbeeld en 's avonds geeft de kleurrijke verlichting van de koplampen en achterlichten nog eens extra sfeer aan dit gebeuren.

Men rijdt hier met rode, groene, oranje, witte en blauwe verlichting (de complete regenboog kleuren zijn hier aanwezig) zowel voor als achter soms alle kleuren tegelijk en heerlijk knipperend of helemaal geen verlichting aan.

Er zijn zelfs auto's die de onderkant van de auto hebben verlicht met 1 of meerdere regenboogkleuren en brommers die de wielen kleurrijk hebben verlicht.

Ja……..aan sfeer geen gebrek hier het is en blijft een vrolijke boel.

Wat lastig wennen is zijn de voor onze begrippen armoedige woningen.

Langs de wegen staan meestal stenen huizen maar als je een blik in de zijstraten werpt zie je wel heel wat anders. Soms zijn het hele nauwe steegjes waar geen verlichting is en na 18.00 uur dus aardedonker.

De huizen zijn klein en men heeft meestal de beschikking over 1 hoogstens 2 vertrekken waarin de gezinnen leven.

Dit vertrek dient dan als keuken, kamer en slaapkamer. Met elkaar 's avonds op een matje op de grond slapen.

Douche, airco etc. kun je wel schudden.

Je ziet ook vaak dat mensen gezamenlijk een waterpomp delen en dus niet zijn aangesloten op de waterleiding met name in de dorpjes kom je dit tegen.

Ook kom je diverse 'tenthuisjes” tegen zelfs aan de snelweg waar mensen onder een zeildoek leven bevestigt aan het hekwerk. Je hoeft over weinig fantasie te beschikken om te bedenken dat daar geen voorzieningen zoals water, toilet, meubels etc. aanwezig is.

Dit biedt hoogstens een slaapplek voor de familie en koken doen ze op een vuurtje buiten hun ''tent”.

Door de tropische temperatuur leven de mensen het grootste deel van de dag buiten en zoeken ze verkoeling in de grote winkelcentra want reken maar dat het hier warm en klam is.

Maar toch………..wat hebben wij dan een luxe!!!!!!!!

Dit laatste weten we natuurlijk wel maar besef je weer des te meer als je hier rond kijkt.

De Filipino’s leven heel gemakkelijk en wekken de indruk dat ze tevreden zijn met het weinige wat ze hebben.

De salarissen zijn hier laag men werkt 6 dagen per week (ambtenaren 5 dagen) en meestal 8-10 uur afhankelijk van de werkzaamheden.

De werkdruk is een stuk lager dan bij ons want er zijn altijd en overal vele handen aanwezig.

Met name in de winkels waar het echt niet druk is zie je de verkopers omhangen. Zij verdienen zo rond de € 700,— per jaar.

Ook een hulp in de huishouding die meestal 24 uur per dag aanwezig is verdient niet meer de € 700,— per jaar.

Zij heeft 2 dagen per maand vrij. Kost en inwoning toe.

Inwoning houdt niet in dat ze de beschikking heeft over een eigen kamer meestal slaapt ze op een matje in de woonkamer.

Dit betekend dat zo’n vrouw uit haar eigen gezin moet stappen. Hier kunnen wij ons niks bij voorstellen maar dit geeft wel aan dat de financiële armoe groot is in zo’n gezin.

Een vakman zoals bv een bouwvakker verdient ca.€ 36,— per week.

Als je verzuimt van je werk door ziekte of gewoon een dagje vrij wilt dan krijg je deze dag niet betaald. De betaling is hier 1 keer per week en op woensdag wordt er een klein voorschot betaald.

De middenklasse wordt gelukkig wel steeds groter. Het leven hier mag dan een stuk goedkoper zijn dan bij ons als je de levensmiddelen ed. op de markt koopt. De prijzen in de supermarkten doen echter niet veel onder voor de prijzen in Nederland.

Verbazing wekkend zijn de vele slechte gebitten hier van zowel oud als jong. Schrikbarend hoeveel mensen hier rond lopen met de voortanden en/of kiezen er uit. Bij een aantal is dit ook vaak het gevolg van bierflesjes openen met je gebit. Grrrrrrrrr…….

Men blijft gewoon rondlopen met een deels tandeloze mond ondanks dat er vele tandartsen zijn. Ook geld zal hierin een rol spelen vermoed ik.

Daarnaast zie je door het vele snoepgoed en junkfood wat ook hier aanwezig is veel dikke kinderen en jongeren rondlopen.

Er is hier genoeg preventief werk te doen voor de tandzorg en Jeugdgezondheidszorg. Bij ons worden deze diensten kosteloos aangeboden maar helaas hier moet men alles zelf betalen en dan heeft het heeft het niet de eerste prioriteit.

Ondanks dat het onderwijs verplicht is zijn er nog genoeg kinderen met name op het platteland en in de bergdorpjes die niet naar school gaan. Een aantal ouders kunnen dit echt niet bekostigen. Een groot deel van de kosten zoals schooltenue, schoolbus, diverse projecten, uitgaande van de school moeten ouders zelf betalen.

Wij hebben met een aantal ouders gesproken die in zo’n situatie zitten en die zelf weinig tot geen onderwijs hebben genoten.

Zij gunnen hun kinderen onderwijs en willen graag dat ze het in de toekomst beter krijgen dan zij zelf. Helaas lukt het hun financieel niet om hun kinderen het onderwijs te laten volgen. Er was een man die ons vertelde dat zijn jongste kind nu net naar school ging en dat wat zij daar leerde aan haar 4 oudere broertjes en zusje doorgaf. Een creatieve oplossing maar erg jammer dat het niet anders kan.

Wat hebben wij dan weer geboft!!!!!!!!

Vrijdag vertrekken wij naar Boracay wij wensen jullie alvast hele fijne feestdagen en tot de volgende keer.

Oant sjen Ger & Diety

Vertrek Ruby en meer.

Vertrek orkaan Ruby.

Spannend was het wachten hier op de orkaan Ruby zoals wij eerder al gemeld hebben.

Voor het eerst werd de bevolking van de Filipijnen goed geïnformeerd over de weg die Ruby ws. zou volgen en hoe men het beste kon handelen.

De orkaan Ruby heeft verwoestende sporen achtergelaten op diverse eilanden en er

zijn toch nog 21 slachtoffers gevallen voor zover bij ons bekend.

Hier werd Ruby zondagavond of maandagochtend verwacht.

Wij hebben hier diverse voorzorg maatregelingen getroffen zoals: zandzakken inslaan, noodverlichting aanschaffen, boodschappen in huis halen, alle apparatuur voor 100% opladen, kerstversiering aan de buitenkant weghalen enz.enz.

We waren ons zelfs al aan het voorbereiden om weer ouderwets spelletjes te doen aangezien de elektriciteit afgesloten zou worden.

Daarnaast wilden wij zoveel mogelijk proberen om familie en vrienden in Nederland via FB, weblog, appjes en wat er maar meer voorhanden is te informeren.

Op dikke regen buien en wat harde wind na hebben wij hier weinig last gehad. De orkaan heeft een andere route gekozen en is over zee vertrokken.

De voorspelling is echter wel dat er in december nog 2 orkanen verwacht kunnen worden waar en wanneer op dit moment niet bekend.

Wij sjogge ut wol.

Planning voor de komende weken.

Onze reisplannen zijn nu als volgt: tot eind volgende week blijven wij in Marikina City. van 19 dec.tot 24 dec. hebben we een binnenlandse vlucht geboekt naar het bounty eiland Boracay en van 25 dec tot 30 dec. verblijven we op het prachtige eiland Palawan. Begin januari willen we indien mogelijk naar het noorden van Luzon en van 12 januari tot 19 jan.verblijven we op het eiland Guimaras.

Jullie merken wel genoeg activiteiten.

Visum

Daarnaast stoeien we nog steeds met ons visum. We zijn nu 3 keer bezig geweest voor verlenging van ons visum. Gister waren we helaas net te laat bij het kantoor en kon men ons niet meer helpen (grrrrr) en meoten we dus nog een keer. Ik raad iedereen aan om bij een langer verblijf het visum te regelen in eigen land dit voorkomt een hoop frustratie en ws ook kosten want ook hier weet men wel van wanten wat dat betreft.

Vuurwerk.

Gisteren hebben we het dorp Bocaue bezocht om alvast vuurwerk te kopen voor oud/nieuw. Dit ligt zo’n 60 km verwijdert van Marikina City. In dit dorp houdt 90% van de bevolking zich bezig met het maken en verkopen van vuurwerk. Heel veel van dit vuurwerk wordt geëxporteerd naar Europa en Amerika.

Wij kwamen ook met de nodige dozen terug ik ben benieuwd heb mijn hele leven nog nooit vuurwerk gekocht en gebruikt.

Volgens mijn familie hier is het een gekke boel met vuurwerk op oudejaarsavond en de dagen daarvoor.

Kapper

Vanmiddag ben ik naar de kapper hier om de hoek geweest. Oh een feest op zich.

Voor knippen,manicuren en pedicuren betaal je totaal nog geen € 6,—. Dat moet je toch eens mee gemaakt hebben. Het manicuren en pedicuren ging heel zorgvuldig een lekkere voet en handmassage en totaal bijna 2 uur mee onder de pannen. Er waren nog 6 dames die zich te goed deden aan dit festijn.

Onder tussen allemaal TV kijkend waar ze ws. hun favoriete serie volgden met heel veel reclame tussendoor de salon in galmde.

In het vertrek naast de salon was iemand de vloer aan het dweilen. Dit dweilen gebeurde op de volgende manier: natte doek op de vloer en vervolgens zet je je linker of rechterbeen hier bovenop en zo ga je de vloer langs. Ja je spaart wel een dweil stok uit op deze manier.

Toen was mijn haar aan de beurt. De enige kapster die hier rond liep vroeg hoe ik het wilde. Nou dat was simpel de laatste keer had ik in Leeuwarden bij de kapper foto’s gemaakt met mijn mobiel dus die liet ik haar zien.

Helemaal goed!!!!!! Ze begreep het helemaal.

Ondertussen kwam er een verkoopster de salon binnen die saté enz verkocht. De kapster kocht ook het nodige en al etend begon ze aan mijn haar.

Niet te filmen het eind resultaat ziet er dan ook niet uit. Het is allemaal hap-snap en het lijkt net of de muizen overal een hap hebben uitgenomen.

Afschuwelijk!!!!!!

Ik ben bang dat herstel enige weken/maanden gaat duren en ik maar niet teveel in de spiegel moet kijken en op de foto moet willen want het ziet er echt niet uit.

Jullie zullen nu misschien denken ja wat wil je ook voor nog geen € 6,— maar dat zijn hier heel normale prijzen.

Hier kom ik dus niet weer!!!!!

Het weer.

De temperatuur is hier vrij constant zo’n 30 graden en meer. Het is wel heel vochtig voor wie ooit wel eens hortus tuinen heeft bezocht weet zo’n beetje hoe dit voelt.

Buiten in de zon zitten is er niet bij.

Als je buiten zit dan op een overdekt terras. De huizen beschikken niet net als in Nederland over een tuin. De ''tuinen” bestaan meestel uit beton vloer met de nodige potten bloemen meestal Sansevieria.

Ook bij de armoedigste woningen zie je vaak bloemen voor staan.

tot zover onze belevenissen.

Oant sjen Ger & Diety